Είμαστε μπροστά σε κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις. Ευρωεκλογές, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές αποτελούν βαρόμετρο για την πραγματική και όχι πλέον δημοσκοπική έκφραση γνώμης του ελληνικού λαού. Είμαι πεπεισμένος ότι και αυτή τη φορά ο ελληνικός λαός θα κρίνει με το βαθύτερο ένστικτο που τον διακρίνει και θα επιλέξει όχι με τις Σειρήνες του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας, αλλά με βάση το κύριο διακύβευμα που κρίνεται σε κάθε εκλογή.
Προφανώς θα εκφραστεί πολιτικά, θα υπάρξει σε κάποιο βαθμό και ψήφος δυσαρέσκειας, ακόμα και ψήφος εμπάθειας και φανατισμού, αλλά θεωρώ ότι η ψήφος αυτή θα είναι μειοψηφική, γιατί οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα με τυφλές επιλογές.
Καταλαβαίνουν επίσης ότι σε ευρωπαϊκό επίπεδο βρισκόμαστε για πρώτη φορά μετά την ίδρυση της ΕΟΚ και μετέπειτα της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε ένα άκρως κομβικό σταυροδρόμι. Οι πολιτικές αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας και πειθαρχίας που άσκησαν όλα αυτά τα τελευταία χρόνια οι ελίτ του Βερολίνου και των Βρυξελλών οδήγησαν τους λαούς στην απόγνωση και τελικά μεγάλο μέρος τους στην ιδέα της εθνικής απομόνωσης και περιχαράκωσης, εξωθώντας τους σε εθνικισμούς και στην αποδοχή ξενοφοβικών και ακροδεξιών συνδρόμων.
Δυστυχώς και ορισμένα από τα κόμματα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), μεταξύ των οποίων και η Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη, αντί να ορθώσουν τείχος απέναντι στον λαϊκισμό και στη μισαλλοδοξία, για ψηφοθηρικούς καθαρά λόγους υιοθέτησαν τις ακροδεξιές ρητορικές και πρακτικές, ωθώντας τον πολιτικό χάρτη ακόμα δεξιότερα και ανοίγοντας τον δρόμο για επικίνδυνα παιχνίδια σε βάρος της δημοκρατίας και της προοπτικής μιας δημοκρατικής και φιλειρηνικής Ευρώπης.
Γι’ αυτό και πρώτη φορά η συγκρότηση του προοδευτικού μετώπου από όλες τις προοδευτικές, οικολογικές και αριστερές δυνάμεις προβάλλει ως αδήριτη αναγκαιότητα για την αναχαίτιση της εθνικιστικής Ακροδεξιάς, που μπορεί να ανοίξει εφιαλτικές προοπτικές για την ευρωπαϊκή ήπειρο και όχι μόνο.
Στην Ευρώπη οι σοσιαλιστές-σοσιαλδημοκράτες φαίνεται ότι το έχουν συνειδητοποιήσει και έχουν κάνει σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση της συμμαχίας με την Αριστερά και τους Πράσινους. Αντίθετα, στην Ελλάδα το ΚΙΝ.ΑΛΛ., αντί για αυτή την ιστορική αναγκαιότητα, επιλέγει τον στόχο της «στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ», δηλαδή την ανιστόρητη συμμαχία με τη σημερινή ακροδεξιάς στροφής Ν.Δ. Είναι προφανές ότι έτσι κατευθύνεται και στηρίζει απόλυτα τη στρατηγική Μητσοτάκη και τελικά την επιλογή κυβερνητικής συνεργασίας με τη Ν.Δ., αν και εφόσον αυτή στις εθνικές εκλογές έρθει πρώτο κόμμα. Στην πραγματικότητα οι οπαδοί και ψηφοφόροι αλλά και πολλά στελέχη τού πάλαι ποτέ κραταιού και ιστορικού ΠΑΣΟΚ έχουν στρέψει την πλάτη τους στο σημερινό ΚΙΝ.ΑΛΛ. και είτε συμμετέχουν πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ είτε συγκροτούν τις δυνάμεις της ευρύτερης προοδευτικής συμμαχίας, που έχει ανάγκη ο τόπος για να προχωρήσουμε σε μια νέα στρατηγική μεταμνημονιακής βιώσιμης ανάπτυξης με αξίες και κοινωνική δικαιοσύνη.
Πέραν της πολιτικής αναμέτρησης των ευρωεκλογών και μετέπειτα αρχές Οκτωβρίου των εθνικών εκλογών, εξελίσσονται και οι δημοτικές και οι περιφερειακές εκλογές, στις οποίες συγκροτούνται τυπικές ή άτυπες συμμαχίες του ευρύτερου αριστερού, δημοκρατικού και προοδευτικού χώρου, που σε πολλές περιπτώσεις περιλαμβάνει δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς αλλά και της Σοσιαλδημοκρατίας μέσα και έξω από το ΚΙΝ.ΑΛΛ.
Δημιουργείται de facto ένα δίλημμα στην ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Πώς από τη μία πλευρά αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας την όποια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη αποδέχεται τη βολική στήριξη σε υποψηφίους του δικού του χώρου; Αυτό γίνεται πιο φανερό στις συνεργασίες που έχουν προκύψει σε αρκετές περιφέρειες όπου η αναμέτρηση παίρνει σαφώς και πολιτικό-κομματικό χαρακτήρα, αφού τέτοιο σαφώς έχει προσδώσει και η Ν.Δ., η οποία διατυμπανίζει ότι στόχος της είναι η κατάκτηση όσο περισσότερων περιφερειών γίνεται ως πρόκριμα για τις εθνικές εκλογές. Προφανώς η στρατηγική της οικειοποίησης του όποιου νικηφόρου αποτελέσματος δεν μπορεί εύκολα να σταθεί ανεξαρτήτως αν ο/η επικεφαλής είναι κομματικό στέλεχος ή στον χώρο του ΚΙΝ.ΑΛΛ., ούτε πολύ περισσότερο να δικαιολογήσει τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ αφού και με δικές του δυνάμεις θα έχει συντελεσθεί το νικηφόρο αποτέλεσμα.
Κατά συνέπεια και εξ αντικειμένου, οι συμμαχίες αυτές ξεπερνούν τη στρατηγική της ηγεσίας του ΚΙΝ.ΑΛΛ., όσο και αν δεν το θέλει, και εντάσσονται εκ των πραγμάτων σε μια δυναμική ευρύτερων συμμαχιών του προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου, που σφυρηλατούν την προοδευτική συμμαχία από τα κάτω, ξεπερνώντας τις όποιες μικροκομματικές επιδιώξεις. Γι’ αυτό, όσο πιο γρήγορα όλοι το αντιληφθούν τόσο ο στόχος για την ήττα της Ακροδεξιάς αλλά και της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς θα γίνεται πιο ορατός.
Είμαι πεπεισμένος ότι το λαϊκό ένστικτο των απλών ανθρώπων, που στις πιο δύσκολες συνθήκες της μεταπολεμικής μας ιστορίας κράτησαν τη χώρα όρθια, πρώτον, δεν θα επιτρέψει την παλινόρθωση ενός διαπλεκόμενου καθεστώτος που μας οδήγησε στη χρεοκοπία και, δεύτερον, θα ρυμουλκήσει το σύνολο των αριστερών, προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων στη στρατηγική του προοδευτικού μετώπου που τόσο έχει ανάγκη η χώρα και η Ευρώπη.